CHLAMYDIOZA Kolejną chorobą przenoszoną drogą płciową wywoływaną przez bakterie jest chlamydioza zwana inaczej nierzeżączkowym zapaleniem cewki moczowej. Wywołują ją bakterie Gram-ujemne Chlamydia trachomatis będącymi pasożytami wewnątrzkomórkowymi wywołującymi zakażenia tylko u ludzi.
Baza wiedzy Chlamydia trachomatis Chlamydioza (Chlamydia trachomatis) to obok rzeżączki i rzęsistkownicy jedna z najczęściej występujących chorób przenoszonych drogą płciową. Wywołuje ją bakteria Chlamydia trachomatis. Chlamydiozą zarazić się można głównie przez kontakty płciowe (dopochwowe, oralne i analne). Choć rzadko, ale zdarza się, że do zakażenia dochodzi przez brak odpowiedniej higieny – np. używanie tych samych ręczników, pościeli, czy innych rzeczy osobistych. Istnieje także ryzyko przekazania chlamydiozy dziecku podczas porodu bowiem bakterie mogą przejść z kanału pochwy na dziecko, wywołując zapalenie płuc, a także poważną infekcję oczu. Chlamydioza – podstawowe informacje Co wywołuje chlamydiozę? Chlamydia trachomatis – Gram-ujemna bakteria wewnątrzkomórkowa Czy można ją całkowicie wyleczyć? Tak Jak zdiagnozować chlamydiozę? Najskuteczniejszym badaniem diagnostycznym jest test PCR Jakie są możliwe powikłania nieleczonej chlamydiozy? zapalenie cewki moczowej, zapalenie najądrzy, zespół Reitera, zapalenie szyjki macicy, rak szyjki macicy, niepłodność, poród przedwczesny, zapalenie spojówek u noworodków, zapalenie płuc u noworodków, zespół SIDS. Objawy Chlamydia trachomatis Chlamydioza jest chorobą, która bardzo często przebiega bezobjawowo. U kobiet, czasami występują upławy, ból lub pieczenie przy oddawaniu moczu. Czasami również, obok powyższych dolegliwości, mogą pojawić się bóle w podbrzuszu lub krwawienia między miesiączkami. Problem komplikuje fakt, że powyższe dolegliwości mogą być spowodowane innymi chorobami. Występują również inne objawy, jak: krwawienie z pochwy oraz krwawienie bezpośrednio po stosunku. Czasami objawy chlamydiozy do złudzenia przypominają reumatoidalne zapalenie stawów, co utrudnia rozpoznanie choroby w początkowym stadium – powiedział dr n. med. Igor Michajłowski – specjalista dermatolog-wenerolog z Gdańska Podejrzewasz u siebie chlamydiozę? Skorzystaj ze skutecznego testu i uzyskaj odpowiedź bez wychodzenia z domu. Dowiedz się więcej: Chlamydia Przyczyny zarażenia Chlamydiozą zarażają się przede wszystkim młode, aktywnie seksualne osoby – w szczególności kobiety, które tzw “pigułki antykoncepcyjne” stosują jako jedyną formę zabezpieczenia podczas kontaktu seksualnego, rezygnując z używania prezerwatywy. Często nosiciel bakterii Chlamydia trachomatis przez wiele lat może nie być świadomym zakażenia, (bakterie są w stanie uśpienia), narażając siebie i partnerów seksualnych. To bardzo groźna sytuacja, bowiem chlamydioza może powodować wiele groźnych chorób. U kobiet, w większości doprowadza do zapalenia szyjki macicy lub cewki moczowej. Rzadko, ale zdarza się i nie można tego wykluczyć, że zakażenie obok narządów płciowych obejmie gardło, odbyt czy spojówki. U mężczyzn, natomiast, zakażenie chlamydią przebiega pod postacią nierzeżączkowego zapalenia cewki moczowej. Po mniej więcej dwóch, trzech tygodniach od zakażenia, pojawia się wodnisty, śluzowo ropny, bądź ropny wyciek z cewki moczowej. Dodatkowo, mężczyźni uskarżają się na ból oraz pieczenie w czasie oddawania moczu. Zdarza się natomiast również i tak, że choroba przebiega zupełnie bezobjawowo. Wówczas nieocenione okazują się testy PCR. Specjalnie dla Państwa wygody i komfortu, test na chlamydiozę można zakupić na naszej stronie internetowej. Zamów test na chlamydiozę: Test PCR na chlamydiozę (test PCR Chlamydia trachomatis) Chlamydioza może zostać rozpoznana z praktycznie stuprocentową pewnością dzięki testom opartym na wykrywaniu materiału genetycznego bakterii za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR). Takie testy są wręcz idealnym rozwiązaniem, kiedy zależy nam na pełnej dyskrecji oraz czasie. Więc jeżeli, odbyli Państwo przypadkowy stosunek seksualny i podejrzewają, że mogło dojść do zarażenia bakterią Chlamydia trachomatis – proszę nie zwlekać i zamówić test PCR. To najnowszej generacji testy, wyróżniające się wysoką czułością, co oznacza, że test wykrywa bardzo małą liczbę bakterii. U kobiet materiał potrzebny do badania uzyskuje się podczas pobrania wymazu z szyjki macicy lub cewki moczowej (pobrania dokonuje lekarz), u mężczyzn wymaz pobiera się z cewki moczowej. Wstydzisz się o tak intymnych sprawach rozmawiać z lekarzem? Nie chcesz skrępowany stać w kolejce do laboratorium, bo obawiasz się, że spotkasz kogoś znajomego? Już tysiące osób zaufało testom, które można zamówić na naszej stronie. Zamówiony zestaw pobraniowy zostanie dostarczony kurierem, a po wykonaniu badań w laboratorium diagnostycznym wynik otrzymasz osobiście lub drogą elektroniczną w postaci dokumentu zabezpieczonego hasłem. Chlamydiozę, jak i inne choroby, należy skutecznie wyleczyć. Nieleczona, prowadzić może do bardzo ważnych powikłań medycznych. Osoby cierpiące na chlamydiozę, zdecydowanie bardziej narażone są na zakażenie się np. rzeżączką, czy też wirusem HIV. Nieleczona lub też nieodpowiednio leczona chlamydioza może być przyczyną zapalenia narządów miednicy – infekcji macicy i jajowodów. U mężczyzn, chlamydioza może wywołać stan zapalny najądrza. Co ważne, zakażenie chorobą może prowadzić do bezpłodności! Dlatego tak ważne jest, aby jak najszybciej podjąć skuteczne leczenie. Nieleczenie choroby może również spowodować rozwój reaktywnego zapalenia stawów, zwanego także zespołem Reitera. Leczenie Chlamydiozy (leczenie Chlamydia trachomatis) Chlamydiozę leczy się antybiotykami. Odpowiedni preparat, jak i dawkę przepiszę lekarz specjalista. W zdecydowanej większości przypadków, dobrze dobrana antybiotykoterapia jest skuteczna, a poprawę kliniczną uzyskuje się w krótkim czasie. W czasie leczenia, należy powstrzymywać się od uprawiania seksu. Co ważne, profilaktycznemu leczeniu powinni również poddać się partnerzy zakażonych osób. Raz przebyta chlamydioza nie zapewnia trwałej odporności, a tym samym występuje ryzyko ponownego zachorowania. Równie ważne, co odpowiednie leczenie choroby jest przede wszystkim jej zapobieganie. Najważniejsze jest, aby podczas przypadkowych stosunków seksualnych zabezpieczać się prezerwatywą oraz regularnie wykonywać badania. W Clinica Dermatologica w Gdańsku możesz skorzystać z profesjonalnego leczenia u doświadczonych lekarzy wenerologów. Zapraszamy! FAQ – chlamydioza 1. Chlamydioza: jak rozpoznać zakażenie? Chlamydioza może powodować różne objawy ze strony układu moczowo-płciowego. U mężczyzn objawia się często wyciekiem z cewki moczowej, bólem i pieczeniem podczas oddawaniu moczu. U kobiet może być przyczyną plamienia lub krwawienia śródcyklicznego, bólów podbrzusza, częstszego oddawanie moczu. W wielu przypadkach chlamydioza przebiega bezobjawowo, przez co wiele osób pozostaje nieświadomych zakażenia i zaraża kolejne osoby – partnerów seksualnych. Istnieje też ryzyko przeniesienia zakażenia na dziecko w trakcie porodu. Wiarygodnym potwierdzeniem zakażenia chlamydią jest test wykonywany metodą PCR – jego czułość i swoistość wynosi ponad 99%. 2. Na czym polega leczenie chlamydiozy? Chlamydioza leczona jest za pomocą antybiotyków przepisanych przez lekarza. Antybiotykoterapię powinna przejść zarówno osoba zakażona, jak i jej partner seksualny. W trakcie leczenia trzeba unikać kontaktów seksualnych. 3. Do jakich powikłań może doprowadzić nieleczona chlamydioza? Wśród konsekwencji nieleczonej chlamydiozy można wymienić: zapalenie cewki moczowej, zapalenie najądrzy i zespół Reitera u mężczyzn, zapalenie szyjki macicy u kobiet oraz niepłodność u obu płci. Ze względu na ryzyko wystąpienia różnych powikłań okołoporodowych, jak i zarażenia noworodka chlamydiozą, kobietom planującym ciążę zaleca się wykonanie testu na chlamydiozę. Bibliografia 1. Pawlikowska M, Deptuła W: Choroby u ludzi spowodowane chlamydiami i chlamydofilami, Postepy Hig Med Dosw. (online), 2007; 61: 708-717 2. Kuch A, Szkaradkiewicz A: Chlamydioza – diagnostyka i leczenie, Przew Lek 2002, 5, 11/12, 88-92
Glistnica (askarioza, łac. ascariosis ascariasis) – choroba pasożytnicza powodowana przez. Etiologia[edytujedytuj kod. Cykl życiowy glisty ludzkiej. Glista ludzka. Chorobę wywołuje glista ludzka ( Ascaris lumbricoides ), pasożyt jelita cienkiego człowieka. Podobne gatunki pospolite u innych ssaków mogą przypadkowo zarazić człowieka
Koty, jak każde inne zwierzęta, chorują i są predysponowane do niektórych przypadłości. Jednak czy kot może zarazić czymś człowieka? Czy kocie choroby są zaraźliwe? Sprawdźmy! Czy kocie choroby są zaraźliwe? Jakie choroby możesz złapać od swojego pupila? Czy jest się czego bać? Sprawdź, jakie choroby przenoszą koty i jak uniknąć zakażenia. Koronawirus Dzięki niedawno ujawnionym informacjom, że koronawirus zdarza się u kotów, na kocich opiekunów padł strach, a szanse na adopcję kotów bezdomnych drastycznie zmalały. Chociaż różne typy koronawirusa są częstymi przypadłościami kotów, to Covid-19 występuje u nich niezwykle rzadko. Co najważniejsze: według dotychczas przeprowadzonych badań, koronawirus SARS-Cov-2 powodujący chorobę Covid-19 nie może być przenoszony na ludzi przez koty. Jednak może się zdarzyć, że to ty przekażesz Covid-19 swojemu kotu. Dlatego w razie choroby unikaj całowania zwierzaka, nie dziel się z nim swoim jedzeniem i myj ręce przed jego dotknięciem. Dodatkowo zwiększ dbałość o jego higienę. Czystość w kocim domu to podstawa zdrowia zarówno kota, jak i opiekuna, i zawsze trzeba o nią dbać. Jednak w przypadku zachorowania tym bardziej. Posocznica Jeśli zostaniemy pogryzieni przez chorego kota i skończy się to zakażeniem, u człowieka może wystąpić szereg komplikacji. Łagodny obrzęk i ból to powszechne konsekwencje kociego ataku, ale na skrajnym końcu możliwych powikłań, jeśli kot jest zakażony, może znaleźć się śmiertelna posocznica (inaczej sepsa – zagrażająca życiu dysfunkcja narządów spowodowana niewłaściwą reakcją organizmu na zakażenie). Należy zawsze dokładnie umyć miejsce po pogryzieniu czy podrapaniu przez kota, szczególnie nieznajomego. Ranę należy zdezynfekować i jak najszybciej zastosować środek antyseptyczny. Jeśli nie masz pewności, czy zrobiłeś to prawidłowo, zasięgnij porady lekarza. Wścieklizna Wścieklizna to obecnie najgroźniejsza choroba odzwierzęca wywoływana przez wiele różnych szczepów wirusów z rodzaju Lyssavirus. Choć zarażenie się wścieklizną od kota jest możliwe, to zdarza się niezwykle rzadko. To zasługa profilaktycznych szczepień zwierząt domowych i wdrożenia odpowiednich procedur. W przypadku kotów szczepienia nie są obowiązkowe, jednak powinien zdecydować się na nie każdy opiekun kota wychodzącego. Do zakażenia u człowieka dochodzi w wyniku ugryzienia przez wściekłe zwierzę, rzadziej za pośrednictwem śliny. Jeśli ugryzł cię nieznany kot i zdarzyło się to na ulicy, podwórku czy w schronisku, obowiązujące w Polsce przepisy prawne mówią o konieczności wizyty w najbliższym sanepidzie. Jeśli nie wiesz, czy kot był szczepiony przeciw wściekliźnie, możesz dostać serię zastrzyków przeciw wirusowi wścieklizny. Choć bolesne, to mogą uratować życie i zdrowie w przypadku niechybnego zarażenia. Choroba kociego pazura Niektóre koty – zwłaszcza te bezdomne i kocięta – są nosicielami bakterii Bartonella henselae i Bartonella clarridgeiaee, które są przenoszone przez pasożyty: wszy, świerzbowce, kleszcze i pchły. Zakażone koty stają się nosicielami bakterii. Nie każdy kot-nosiciel zachoruje na bartonellozę – u większości osobników objawy nie występują do momentu, w którym nie dojdzie do osłabienia układu odpornościowego. Zwierzęta są bezobjawowymi nosicielami – nie jest możliwe rozpoznanie, czy kot przenosi chorobę. Choroba kociego pazura jest najczęściej przenoszona przez młode kotki i zarażają się nią dzieci do 15. roku życia. Objawy obejmują guzy, pęcherze, obrzęk węzłów chłonnych, bóle głowy, nudności, a u nielicznych pacjentów – po kilku tygodniach – gorączkę. Infekcja ostatecznie ustąpi samoistnie, ale w niektórych przypadkach mogą być wymagane antybiotyki. Profilaktyka polega na unikaniu zadrapań lub ugryzień przez koty, a także dbaniu o higienę pupila i zapobieganiu jego zapchleniu. Na szczęście nie przenosi się z człowieka na drugiego człowieka. Toksoplazmoza Toksoplazmoza (choroba wywoływana przez pierwotniaka Toxoplasma gondii) to chyba najczęściej podawany przykład choroby przenoszonej przez koty. Żywicielami pośrednimi mogą być natomiast wszystkie zwierzęta, a zarażenia od kotów stanowią niezwykłą rzadkość. Wokół toksoplazmozy narosło wiele mitów i nieścisłości. Zarażenie się od kota stanowi nie lada wyzwanie. Sam kot zarazić się może, gdy zje zarażone zwierzę, zakażone surowe lub niedogotowane mięso. Zdecydowanie bardziej na kocie choroby narażone są koty wychodzące. Po zarażeniu w jelitach kota dochodzi do powstawania bardzo dużej ilości oocyst, które wydala on wraz z kałem przez około 1-3 tygodnie jedynie jeden raz w życiu. Wydalone oocysty stają się inwazyjne dla ssaków (w tym człowieka), jednak dopiero po dłuższym czasie (ok. 2 doby) przebywania w odpowiedniej temperaturze, wilgotności i przy dostępie tlenu. Bakterie znajdują się w kocich odchodach. Oznacza to, że aby się zarazić, oocysty musiałyby dostać się do wnętrza naszego organizmu wraz z kałem po minimum 2 dniach od wydalenia go z kociego organizmu. Toksoplazmoza w Polsce W Polsce do zarażenia ludzi Toxoplasma gondii dochodzi najczęściej (w 90% przypadków) poprzez zjedzenie surowego lub niedogotowanego mięsa. Pozostałe 10% przypadków toksoplazmozy u ludzi powoduje picie surowej wody, niepasteryzowanego mleka lub jedzenie niedomytych warzyw, a także świeżych, surowych ostryg. Również w wyniku zakażeń laboratoryjnych, transfuzji świeżej krwi czy transplantacji. Dzieci zarażają się podczas zabaw w piaskownicach lub na placach zabaw, gdzie znajduje się zanieczyszczona gleba, a dorośli poprzez prace ogrodnicze bądź budowlane. Można również zarazić się w wyniku bezpośredniego kontaktu z kotem, jednak tylko wtedy, gdy kot jest siewcą inwazyjnych form pierwotniaka. Zdarza się to w przypadku skrajnego zaniedbywania higieny w kociej kuwecie. Kot nie przenosi oocyst z odbytu na futerko, więc od samego głaskania nie da się zarazić. Należy jednak zawsze myć warzywa i owoce, bo gdyby zakażony kot załatwił się w ich okolicy gdzieś na zewnątrz, to transport bakterii do organizmu człowieka jest możliwy. Salmonella Jak każde zwierzę, kot może być nosicielem bakterii salmonelli. Bakterie z tego rodzaju można znaleźć w przewodzie pokarmowym naszych czworonożnych podopiecznych, te jednak nie mają w związku z tym żadnych przypadłości. Bakterie te częściej wykrywane są w kale kotów karmionych surowym mięsem. Można zarazić się nią przez kontakt z kałem zarażonego kota. Objawy zatrucia salmonellą to ciężka biegunka i wymioty. Jeśli twój kot je surowe mięso lub poluje samodzielnie, jest wielokrotnie bardziej narażony na zarażenie się bakterią. Bąblownica To bardzo rzadka, ale niebezpieczna choroba pasożytnicza powodowana przez larwalną postać tasiemca Echinococcus granulossus (bąblowica jednokomorowa) lub rzadziej E. multilocularis (bąblowica wielokomorowa). U ludzi do zarażenia dochodzi drogą pokarmową poprzez połknięcie jaj tasiemca obecnych na sierści kota lub zanieczyszczonej żywności. Z połkniętych jaj w organizmie człowieka rozwijają się larwy (może to bezobjawowo trwać wiele miesięcy), które osiedlają się głównie w wątrobie i płucach. Grzybica Kocie choroby to również przypadłości skórne. Grzybice skórne wywołane przez dermatofity to jeden z częstszych problemów kotów. Najważniejszym grzybem z tej grupy jest Microsporum canis. Niestety, grzybica cechuje się wysoką zaraźliwością zarówno w stosunku do innych zwierząt, jak i ludzi. Człowiek zaraża się poprzez bezpośredni lub pośredni kontakt ze zwierzęciem. Nie tylko głaskanie chorego kota może być ryzykowne, ale również przebywanie w zakażonym środowisku. Głównym objawem choroby są złuszczające się zmiany, którym towarzyszy utrata włosów. Leczenie jest długotrwałe (leki, szczepionka, antyseptyczne kąpiele). Aby nie dopuścić do zakażenia, należy utrzymywać porządek, prać pościel, kocie legowiska i koce, a przede wszystkim często myć ręce. Świerzb Świerzb wywoływany jest przez świerzbowca drążącego, pasożyta należącego do rodziny roztoczy. Zarażony kot zaczyna łysieć, a odkryta skóra jest sucha. Świerzbowce kocie mogą zarazić człowieka, ale ryzyko jest niewielkie i dotyczy osób o znacznie obniżonej odporności. Konsekwencją zarażenia jest lekkie zaczerwienienie i swędzenie, które ustępuje samoistnie w ciągu kilku dni. Obserwuj furto kota (czy nie ma pierwszych objawów łysienia), a także często myj ręce. Lamblioza Wraz z kałem kotów mogą być wydalane do środowiska pasożyty jelitowe, np. lamblie lub glisty kocie. Człowiek zaraża się lamblią drogą pokarmową. Bywa i odwrotnie – to my zarażamy naszego pupila. Na zarażenie nimi narażone są zwłaszcza dzieci, które bawią się w piasku czy glebie. Niekoniecznie akurat te, które w domu mają pupila. Objawy zarażenia pierwotniakiem giardia lamblia pojawiają się już po kilku dniach. Są to wymioty i biegunka. Następnie dochodzi do spadku masy ciała, zaniku mięśni, senności. Kuracja lekami trwa kilka dni. Chlamydioza To choroba bakteryjna wywoływana przez bakterię Chlamydophila felis. Najczęściej dotyka młode koty, które nie wykształciły jeszcze systemu odpornościowego. Objawia się kocim katarem, kichaniem, ropnym zapaleniem spojówek oraz chorobą dróg oddechowych. Podstawową drogą zakażenia dla człowieka jest kontakt z wydzieliną z worka spojówkowego chorego pupila. W celu zapobiegania chorobie u kotów stosuje się coroczne szczepienia ochronne. Podczas zakażenia u człowieka objawy choroby zazwyczaj nie pojawiają się. W skrajnych przypadkach u mężczyzn można zauważyć nieprawidłową wydzielinę z cewki moczowej, u kobiet natomiast upławy, uczucie pieczenia podczas oddawania moczu, ból w podbrzuszu, przedłużenie miesiączki. Nieleczona chlamydioza może być niebezpieczna i prowadzić do niepłodności, zwłaszcza u kobiet. Robaczyce Tasiemce, tęgoryjce i obleńce – to kocie choroby pasożytnicze, z którymi koty się borykają i mogą potencjalnie zarazić nimi człowieka. Możesz temu zapobiec, regularnie odrobaczając kota u weterynarza i przestrzegając podstawowych zasad higieny. Należy podkreślić, że człowiek rzadko staje się żywicielem tych pasożytów – jest raczej żywicielem przypadkowym.
Borelioza ( morbus Lyme) jest wieloukładową chorobą zakaźną, która powodowana jest przez bakterie, których rezerwuarem są niewielkie zwierzęta, przede wszystkim gryzonie. Bakterie (krętki Borrelia) przenoszone są przez kleszcze i umieszczane w organizmie żywiciela podczas jego żerowania w skórze. Wśród ludzi jest to najczęstsza
Czym są chlamydiozy i jakie są ich przyczyny? Chlamydiozy to grupa chorób zakaźnych wywołanych przez bytujące wewnątrzkomórkowo bakterie z rzędu Chlamydiales. Gatunkami chorobotwórczymi dla człowieka są Chlamydophila pneumoniae, wywołująca zapalenia górnych i dolnych dróg oddechowych, Chlamydophila psittaci – gatunek odzwierzęcy wywołujący ornitozę objawiającą się najczęściej zapaleniem płuc, oraz Chlamydia trachomatis, powodująca zapalenia spojówek oraz zapalenia układu moczowo-płciowego, zaś u noworodków - zapalenia płuc. Chlamydiozy występują całym świecie. Do zakażenia Chlamydia pneumoniae od chorego człowieka dochodzi drogą kropelkową. Ornitoza jest chorobą odzwierzęcą przenoszoną poprzez bezpośredni kontakt lub wdychanie aerozolu zawierającego pył z drobinami odchodów i wydzielin zakażonych ptaków. Możliwa jest również droga przeniesienia zakażenia Chlamydia psittaci z człowieka na człowieka. Ornitoza najczęściej występuje u osób mających kontakt z ptakami z racji wykonywanego zawodu lub hobby. Badania wskazują, że wszystkie ptaki są wrażliwe na zakażenie Chlamydia psittaci. Chlamydia trachomatis jest najbardziej rozpowszechnionym gatunkiem chlamydii. Zakażenia występują wyłącznie u człowieka. W zależności od typu bakterie te wywołują szerokie spektrum chorób: jaglicę, zapalenie cewki moczowej, zapalenie najądrzy, śluzowo-ropne zapalenie szyjki macicy, zapalenie spojówek u dorosłych, ziarniniaka wenerycznego oraz zakażenia noworodków pod postacią zapalenia spojówek i zapalenia płuc. Zakażenia Chlamydia trachomatis przenoszone są głównie drogą kontaktów płciowych lub wskutek bezpośredniego przeniesienia bakterii na przykład do oka, podczas porodu – z zakażonej matki na noworodka. Jak często występują chlamydiozy? Częstość występowania chlamydioz w Polsce jest niedoszacowana, co z jednej strony wynika z trudności diagnostycznych, z drugiej zaś strony, z często bezobjawowego lub dość łagodnego przebiegu zakażeń. Ocenia się, że Chlamydia pneumoniae jest przyczyną 10% pozaszpitalnych zapaleń płuc oraz 5% zapaleń oskrzeli u dorosłych. Badanie epidemiologiczne wskazują, że 40% mieszkańców Polski miało kontakt z tą bakterią. Ornitoza jest rzadko występującą chorobą. W Polsce w 2013 roku potwierdzono 2 przypadki zakażeń Chlamydia psittaci, z czego 1 wymagał hospitalizacji. Bezobjawowe zakażenia Chlamydia trachomatis w badaniach epidemiologicznych przeprowadzonych w USA występowały u 20% aktywnych seksualnie kobiet i były 2–3-krotnie częstsze od zakażeń dwoinką rzeżączki. W Polsce w 2013 roku potwierdzono ponad 300 przypadków zakażeń Chlamydia trachomatis, zaś w 2014 roku u 160 osób zdiagnozowano choroby przenoszone drogą płciową wywoływane przez chlamydie. Dla porównania, w ostatnich latach (również w Polsce) potwierdzano rocznie ponad 400 przypadków rzeżączki, co świadczy o znacznie zaniżonej rozpoznawalności zakażeń Chlamydia trachomatis. Ziarniniaka wenerycznego, wywoływanego przez określone szczepy Chlamydia trachomatis, nie rozpoznano w Polsce od wielu lat. Jak się objawiają chlamydiozy? Okres inkubacji objawów zakażenia Chlamydia pneumoniae wynosi 3–4 tygodni. Zakażenia są większości bezobjawowe lub mają łagodny przebieg. Zapalenia płuc o etiologii Chlamydia pneumoniae zaczynają się od bólów gardła, którym towarzyszy suchy kaszel, stan podgorączkowy lub gorączka. Podczas osłuchiwania klatki piersiowej lekarz zazwyczaj stwierdza zmiany typowe dla zapalenia płuc. Ornitoza może mieć przebieg od bezobjawowego do ciężkiej uogólnionej infekcji. Objawy pojawiają się po 5–15 dniowym okresie inkubacji i utrzymują się przez 3–4 tygodnie. Najbardziej typowe objawy to gorączka, suchy męczący kaszel i ból głowy, czasem z towarzyszącą wysypką skórną. W badaniu lekarz może stwierdzić zmiany typowe dla zapalenia płuc podczas osłuchiwania klatki piersiowej oraz powiększenie wątroby i śledziony. Powikłaniem ornitozy może być zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu lub uszkodzenie zastawek serca. Chlamydia trachomatis wywołuje szerokie spektrum objawów, najczęściej ze strony układu moczowo-płciowego, rzadziej spojówek. Okres inkubacji zakażenia wynosi 7–14 dni. U około 70% kobiet zakażenia mają przebieg bezobjawowy, co nie wyklucza skrytego rozwoju powikłań. Objawy zapalenia śluzowo-ropnego szyjki macicy są niecharakterystyczne: śluzowo-ropna wydzielina z dróg rodnych, krwawienia z dróg rodnych niezwiązane z menstruacją, pieczenie przy oddawaniu moczu, bóle w podbrzuszu. Zakażenie może być powikłane zapaleniem jajowodów z ich niedrożnością, zapaleniem jajników, zapaleniem otrzewnej i ropniem wątrobowym. U mężczyzn Chlamydia trachomatis powoduje zapalenie cewki moczowej objawiające się surowiczą, śluzową lub śluzowo-ropną wydzieliną z cewki moczowej, częstym oddawaniem moczu z towarzyszącym uczuciem pieczenia. W przypadkach powikłanych zapaleniem najądrzy chory zgłasza jedno- lub obustronne bóle oraz obrzęk w okolicy moszny, gorączkę i ból podczas oddawania moczu. Zakażenia Chlamydia trachomatis mogą być przyczyną niepłodności kobiet i mężczyzn. U noworodków zakażenia okołoporodowe Chlamydia trachomatis powodują rozwój zapalenia spojówek objawiającego się zaczerwienieniem spojówek i śluzową wydzieliną z oczu. U niektórych zakażonych w ten sposób dzieci w ciągu 3 pierwszych miesięcy życia dochodzi do rozwoju zapalenia płuc z gorączką i kaszlem. Określone serotypy Chlamydia trachomatis wywołują u dorosłych specyficzne przewlekłe zapalenie spojówek i rogówki (jaglica) lub zapalenie. Jeszcze inne mogą być przyczyną ziarniniaka wenerycznego – choroby objawiającej się zmianami grudkowo-pęcherzykowymi lub wrzodziejącymi na narządach płciowych z zapaleniem pachwinowych węzłów chłonnych i tworzeniem przetok do skóry. Co należy robić w przypadku wystąpienia objawów chlamydiozy? Zakażenia układu oddechowego spowodowane Chlamydia pneumoniae mają zazwyczaj łagodny przebieg. W przypadku przedłużania się lub nasilania dolegliwości należy się zgłosić do lekarza rodzinnego. Przebieg ornitozy jest cięższy, bardziej gwałtowny, objawy są bardziej nasilone w porównaniu z zakażeniem Chlamydia pneumoniae. W razie zapalenia płuc spowodowanego przez chlamydie, przedłużająca się gorączka, silne bóle głowy ze światłowstrętem, duszność i bóle w klatce piersiowej, przyspieszony oddech (>20/min u dorosłych), obniżone ciśnienie tętnicze krwi, szybkie pogorszenie się stanu ogólnego chorego, wystąpienie drgawek, utraty przytomności, senności, ostrego bólu brzucha, wymagają pilnej konsultacji lekarskiej (pogotowie ratunkowe, szpitalny oddział ratunkowy). Przy podejrzeniu zakażenia Chlamydia trachomatis wskazana jest konsultacja w poradni wenerologicznej, w celu diagnostyki i leczenia. Z uwagi na specyficzne przewlekłe dolegliwości ze strony narządów moczowo-płciowych chorzy mogą początkowo szukać pomocy w poradni ginekologicznej, nefrologicznej lub urologicznej. W jaki sposób lekarz ustala rozpoznanie chlamydiozy? Pewne rozpoznanie chlamydiozy na podstawie objawów jest niemożliwe. Trzeba je potwierdzić badaniami laboratoryjnymi. W diagnostyce chlamydiozy stosuje się metody wykrywające przeciwciała przeciwko chlamydiom oraz badania molekularne wykrywające materiał genetyczny bakterii. Tradycyjne hodowle mikrobiologiczne chlamydii nie są możliwe, jako że chlamydie – bakterie bezwzględnie wewnątrzkomórkowe – rosną w hodowlach komórkowych. W zakażeniach Chlamydia pneumoniae i Chlamydia psittaci zastosowanie mają metody wykrywania przeciwciał. Z kolei w diagnostyce w kierunku zakażeń Chlamydia trachomatis stosuje się metody bezpośredniego wykrywania określonych form bakterii i materiału genetycznego w materiałach klinicznych, takich jak wymaz z szyjki macicy lub cewki moczowej oraz mocz. W przypadku zapalenia płuc wywołanego przez chlamydie lekarz zazwyczaj zleci wykonanie RTG klatki piersiowej. W razie powikłań wewnątrzbrzusznych – badanie ultrasonograficzne lub tomografię komputerową jamy brzusznej i miednicy mniejszej. Jakie są metody leczenia chlamydioz? W terapii chlamydioz stosuje się określone antybiotyki aktywne wobec bakterii wewnątrzkomórkowych. Czas leczenia jest uzależniony od czynnika wywołującego i postaci choroby, zazwyczaj leczenie trwa od 7 dni w przypadku zakażenia Chlamydia trachomatis, do 4 tygodni u chorych na ornitozę lub zakażonych Chlamydia pneumoniae. Czy jest możliwe całkowite wyleczenie chlamydiozy? Rokowanie w chlamydiozach jest zasadniczo dobre. Antybiotykoterapia i leczenie wspomagające zapewniają wyleczenie. W przypadku zakażeń Chlamydia trachomatis leczenie należy przeprowadzić również u partnera/partnerki. Do czasu ukończenia leczenia i ustąpienia objawów zalecana jest abstynencja seksualna. Problemem bywają ciężkie i/lub trwałe powikłania zakażeń chlamydiami w postaci zapaleń wsierdzia ze zniszczeniem zastawek serca w ornitozie oraz niepłodności, powikłań ciążowych, zapalenia otrzewnej i ropni wewnątrzbrzusznych w zakażeniach Chlamydia trachomatis. Powikłany przebieg zakażenia Chlamydia psittaci jest związany z 5% śmiertelnością. Co należy robić po zakończeniu leczenia chlamydiozy? Chlamydiozy mają tendencję do nawrotów. Konsekwencją tego jest konieczność stosowania dłuższej antybiotykoterapii oraz badań kontrolnych po zakończeniu leczenia. Przebycie chlamydiozy nie zapewnia trwałej odporności, dlatego możliwe jest ponowne zachorowanie. Istotnym problemem w terapii zakażeń Chlamydia trachomatis są powtarzane zakażenia u osób aktywnych seksualnie. Co robić, aby uniknąć zachorowania na chlamydiozę? Zachorowaniom na ornitozę u ludzi najskuteczniej zapobiega się poprzez kontrolę rezerwuaru zwierzęcego. Ptaki podejrzane o zakażenie Chlamydia psittaci powinny być pod stałą kontrolą weterynaryjną przez okres leczenia. Niekiedy, w przypadku sprowadzanych ptaków egzotycznych, jest wymagana kwarantanna. Należy unikać wdychania aerozolu zawierającego pył pochodzący z ptasich piór oraz odchody i wydzieliny ptaków. Zarażenia Chlamydia trachomatis przenoszone są głównie drogą płciową. Ryzyko zakażenia można zmniejszyć poprzez związki monogamiczne, unikanie przygodnych kontaktów seksualnych, stosowanie prezerwatyw, unikanie współżycia seksualnego z osobami chorymi na choroby przenoszone drogą płciową.
Klinicznie choroba ta przebiega jako zapalenie oskrzeli, krtani, zatok przynosowych oraz płuc. Objawy te nie są charakterystyczne, dlatego ciężko jest odróżnić to zakażenie od innych infekcji dróg oddechowych. W diagnostyce stosuje się testy ELISA i odczyny serologiczne. W leczeniu chlamydii stosuje się antybiotyki.
Chlamydia jest bakterią, która powoduje intymną chorobę, czyli chlamydiozę. Patogen przedostaje się do zdrowego organizmu najczęściej podczas stosunku płciowego bez użycia prezerwatywy, a rzadziej w trakcie porodu. Nie mniej jednak choroba powinna być jak najszybciej leczona, aby nie doszło do groźnych powikłań, np. do niepłodności. W początkowej fazie przypadłość nie daje się mocno odczuć, przez co wiele kobiet zgłasza się do lekarza późno. Jakie są objawy i jak przebiega leczenie Chlamydii?Chlamydia – przyczyny zakażeniaChlamydia – przyczyny zakażeniaChlamydia – objawy zakażeniaObjawy zakażenia Chlamydią u mężczyzn:Chlamydia – diagnozaChlamydia – leczenieChlamydia to patogen, który przedostaje się do organizmu kobiety w większości przypadków podczas stosunku seksualnego z zakażonym partnerem – bez użycia prezerwatyw. Podobnie sprawa wygląda w przypadku zakażenia u mężczyzn, ponieważ choroba dotyka obu płci. U niektórych kobiet do zakażenia dochodzi w trakcie porodu, choć są to rzadkie przypadki. Warto dodać, że chlamydioza może być spowodowana różnym typem bakterii, które mogą przedostać się do organizmu na kilka z nich jest chlamydia pneumoniae, która przedostaje się drogą kropelkową. Kolejnym rodzajem jest chlamydia psitaci przenoszona przez ptactwo, ale na szczęście w większości przypadków jest nieszkodliwa dla człowieka. Warto dodać, że na ogół każdy typ chlamydii występujący u zwierząt nie ma wpływu na zdrowie człowieka, ale pozostałe mogą powodować katastrofalne skutki zdrowotne. Dlatego w przypadku wystąpienia pierwszych objawów należy jak najszybciej udać się do – objawy zakażeniaChlamydia to podstępna choroba, której objawy na początku mogą być prawie nieodczuwalne. To powoduje, że pacjenci zgłaszają się do lekarza, gdy bakterie zdążyły zainfekować dużą część narządów rodnych, przez co leczenie trwa dłużej. Jakie są dokładne objawy zakażenia Chlamydią u kobiet:pieczenie i ból pochwy, które nasila się podczas oddawania moczu lub stosunku seksualnegokrew wydobywająca się z pochwy o cuchnącym ropnym zapachuw zaawansowanym stadium, ból w dolnej okolicy brzucha, który promieniuje do nerekbóle stawów i mięśni, które pojawiają się na zaawansowanym etapie zakażenia organizmu przez bakterie ChlamydiiObjawy zakażenia Chlamydią u mężczyzn:ból i pieczenie prącia podczas oddawania moczuból w dolnej części brzucha, który promieniuje w okolice nerekw zaawansowanym stadium może pojawić się także ból jąderból mięśni i stawów, zwłaszcza po przebytych kontuzjachropna wydzielina z penisaTo najczęściej występujące objawy zakażenia Chlamydią, których nie wolno lekceważyć, ponieważ zbyt długo utrzymujący się stan zapalny może powodować niepłodność zarówno u kobiet, jak i mężczyzn lub – diagnozaBakterie Chlamydia najczęściej wykrywane są u kobiet za pomocą badania laboratoryjnego próbki moczu. U niektórych pacjentek lekarz pobiera wymaz pochwy lub szyjki macicy. Diagnoza u mężczyzn najczęściej badaniu poddawany jest mocz, a w przypadku wydzieliny ropnej z penisa pobierana jest również jej – leczenieBakterie Chlamydia mogą szybko się rozprzestrzeniać w organizmie, dlatego warto podjąć leczenie jak najwcześniej. W tym celu najczęściej podawane są antybiotyki przez okres od 7 do 14 dni. Dodatkowo pacjenci przyjmują probiotyki, które odbudowują florę bakteryjną i tym samym wzmacniają odporność, chroniąc przed nawrotem choroby. W trakcie kuracji pacjent lub pacjentka powinna zachować wstrzemięźliwość pamiętać o prezerwatywach i używać podczas stosunku z nieznanym partnerem, ponieważ zakażeniu Chlamydią najczęściej ulegają kobiety, które zmieniają partnerów seksualnych. W przypadku kobiet Chlamydioza może spowodować poważne powikłania, np. ciążę pozamaciczną, niepłodność lub poronienie. U mężczyzn nieleczony stan zapalny może objąć nasieniowody i tym samym prowadzić do niepłodności lub problemów z przyczy, objawy i metody leczenia rzeżączki>>
Chlamydioza to choroba powodowana przez bakterie z rodziny Chlamydiaceae, charakteryzująca się bardzo szeroką gamą objawów klinicznych. Dla bydła najbardziej patogenne są C. abortus, C. pecorum oraz C. psittaci.
Результати пошукуРекламаWalcz o zatrzymanie swojego młodzieńczego wyglądu! Szeroki wachlarz zabiegów. Najnowsze rozwiązania. Wyszczuplanie, modelowanie i ujędrnianie całego ciała. Люди також шукаютьUmów się do Satinell i zadbajmy o Ciebie razem - zadzwoń teraz. Profesjonalne zabiegi medycyny estetycznej w Łodzi. Люди також шукаютьDla pacjentów, którzy chcą zadbać o piękny wygląd i samopoczucie. Skontaktuj się już dziś! Miejsce, gdzie piękno, dostępne w kompleksowej ofercie, jest na wyciągnięcie ręki. Sprawdź. Laser Fotona Spectro SP. 20 lat doświadczenia. Laser Fotona також шукаютьZabiegi medycyny estetycznej na twarz i ciało. Nieinwazyjne i skuteczne. Nasza misja to...Люди також шукають
Po tym czasie mogą pojawić się objawy (zwykle występują nagle): dreszcze, bóle głowy, krwawienie z nosa, gorączka. Inne objawy ornitozy to m.in. sinica, męczący kaszel, bóle w klatce piersiowej, nudności i wymioty. Powikłaniem zakażenia bakterią Chlamydia psittaci może być śródmiąższowe zapalenie płuc.
Chlamydia trachomatis – opis zakażenia Bakterie z rodzaju Chlamydia są obligatoryjnymi pasożytami wewnątrzkomórkowymi. Chlamydie nie potrafią syntetyzować własnego ATP (związku, którego rozpad uwalnia energię niezbędną do procesów życiowych każdej żywej komórki)) i czerpią energię z zakażonych komórek. Stąd potocznie mówi się o nich jako o „pasożytach energetycznych”. Rozwiń tekst Chlamydie nie rosną na sztucznych pożywkach, jednak udaje się je hodować in vitro na specjalnych liniach komórkowych. Rezerwuarem Chlamydia jest człowiek i ptaki, ale chorują również inne zwierzęta (np. koty). Cechą charakterystyczną wszystkich chlamydii jest ich cykl rozwojowy, w którym chlamydie występują jako dwie formy: tzw. ciałko podstawowe (elementarne) i ciałko siateczkowate (retikularne). Ciałko podstawowe jest formą zakaźną niezdolną do podziałów, odpowiada więc jedynie za moment zakażenia. Struktura ciałka elementarnego zapewnia dużą oporność chlamydii na czynniki środowiskowe (pozwala na przetrwanie niekorzystnych warunków poza organizmem żywiciela). Ciałko podstawowe ulega adhezji (przylgnięciu do powierzchni komórki nabłonkowej), a następnie wnika do komórki, przekształcając się po kilku godzinach w ciałko siateczkowate. Chlamydia w formie ciałka siateczkowatego charakteryzuje się intensywnym metabolizmem, zdolnością podziału oraz mniejszą odpornością na czynniki środowiskowe i antybiotyki. W wyniku podziału ciałka siateczkowatego może powstać nawet 1000 nowych ciałek podstawowych Chlamydia. Skupisko ciałek podstawowych Chlamydia trachomatis w komórce żywiciela nazywane jest ciałkiem wtrętowym (inclusion bodies) i obserwowalne jest już w mikroskopie świetlnym (optycznym). Rozpad komórki powoduje uwolnienie ciałek podstawowych i prowadzi do szerzenia się zakażenia na inne, zdrowe komórki. Chlamydia trachomatis to jeden z gatunków chlamydii powodujących zakażenia u człowieka. W obrębie tego gatunku wyróżnia się dwa biotypy (TRIC i LGV), w których określono 15 serotypów różniących się budową antygenową. Z tego względu należy brać pod uwagę możliwość uzyskania fałszywie ujemnych wyników badań serologicznych, zwłaszcza przy zakażeniach Chlamydia trachomatis powodowanych przez odmienne niż wykorzystane w teście biotypy lub serotypy chlamydii. Chlamydia trachomatis – objawy i leczenie zakażenia Chlamydia trachomatis – objawy zakażenia: Szczepy Chlamydia trachomatis należące do biotypu TRIC (ang.: trachoma inclusion conjunctivitis) zależnie od serotypu powodują następujące schorzenia u ludzi: Rozwiń tekst Jaglica – przewlekłe zakażenie spojówki i rogówki prowadzące do powstania blizn i utraty wzroku. Występuje endemicznie w krajach o niskim reżimie sanitarnym. Wywoływane jest przez chlamydie należące do serotypu A, B, Ba i C. Zapalenie płuc u niemowląt, wtrętowe zapalenie spojówek u dorosłych, ropno-śluzowe zapalenie szyjki macicy, nierzeżączkowe i porzeżączkowe zapalenie cewki moczowej, inne zakażenia dróg moczowo-płciowych u kobiet i mężczyzn (np. przewlekłe zapalenia gruczołu krokowego i zapalenie najądrzy, zapalenie jajników i jajowodów oraz zakażenia odbytnicy). Przewlekające się zakażenia Chlamydia trachomatis mogą prowadzić do bezpłodności. U niemowląt do zakażenia dochodzi w okresie porodu. U dorosłych zakażenia zapoczątkowane są przeniesieniem materiału zakaźnego na spojówki lub przez kontakty seksualne. Biotypy wywołujące te zakażenia należą do tzw. serotypów oczno-genitalnych (D, E, F, G, H, I, J i K) i najczęściej występują w Europie i Ameryce Północnej (USA i Kanada). Ziarniniak weneryczny – wywoływany przez tzw. biotyp LGV (serotypy L1, L2 i L3). Jest to choroba przenoszona drogą płciową i charakteryzująca się występowaniem zmian grudkowo-pęcherzykowych na skórze zewnętrznych narządów płciowych oraz powiększeniem (czasem ze stanem ropnym i tworzeniem przetok) pachwinowych węzłów chłonnych. Czasami objawom miejscowym mogą towarzyszyć objawy ogólne (gorączka, bóle głowy, rozbicie). U kobiet chlamydioza powodowana przez serotypy D, E, F, G, H, I, J i K (biotyp TRIC) bardzo często (w około 70% przypadków) przebiega bezobjawowo lub skąpoobjawowo. Nierozpoznane zakażenia Chlamydia trachomatis prowadzą do zakażeń partnerów seksualnych i późnych powikłań. W przypadkach ostrych, objawowych zakażeń u kobiet występować mogą następujące objawy: śluzowo-ropne zapalenie szyjki macicy, ropna wydzielina z pochwy, bóle w dole brzucha, krwawienia międzymiesiączkowe i po stosunkach, dolegliwości i zaburzenia podczas oddawania moczu oraz stany zapalne narządów miednicy małej. Natomiast ostre zakażenia Chlamydia trachomatis u mężczyzn obejmują występowanie następujących objawów: śluzowy wyciek z cewki moczowej, zaburzenia przy oddawaniu moczu (pieczenie w cewce, parcie na mocz), a także zapalenie najądrzy i gruczołu krokowego. Niezależnie od powyższych objawów u obu płci mogą występować: wydzielina i dyskomfort w okolicy okołoodbytniczej, zapalenie spojówek oraz dolegliwości stawowe, ogólne rozbicie i zespół przewlekłego zmęczenia. Chlamydia trachomatis – leczenie zakażenia W leczeniu zakażeń spowodowanych przez Chlamydia trachomatis stosowane być mogą następujące grupy chemioterapeutyków: tetracykliny (doksycyklina, tetracyklina, minocyklina, oksytetracyklina), antybiotyki makrolidowe – azalidy i ketolidy (azytromycyna, klarytromycyna, roksytromycyna, erytromycyna, spiramycyna, telitromycyna, josamycyna), fluorochinolony (ofloksacyna, pefloksacyna, ciprofloksacyna, norfloksacyna, levofloksacyna i moksyfloksacyna). Uwaga: istnieje możliwość szybkiego nabywania oporności na chinoliny, kotrymoksazol, rifampicyna i rifabutyna, chloramfenikol i tiamfenikol (tylko wyjątkowo ze względu na działania niepożądane, doskonała penetracja do ośrodkowego układu nerwowego). Bardzo duże znaczenie ma stopień penetracji poszczególnych chemioterapeutyków do takich struktur jak gruczoł krokowy, jądro, jajnik, itp. Z uwagi na brak ściany komórkowej nieskuteczne pozostają antybiotyki beta-laktamowe (pochodne penicyliny i cefalosporyny). Dość powszechnie uważa się, że ich stosowanie może prowadzić do powstawania atypowych i opornych na działanie innych antybiotyków ciałek siateczkowatych, co może znacznie utrudnić trwałe wyleczenie. Podkreślić należy, że antybiotykoterapia zakażeń bakteriami atypowymi (w tym chlamydiami i mykoplazmami) wymaga długotrwałego i systematycznego stosowania leków. Występowanie nawrotów (niepowodzenie leczenia) wynika najprawdopodobniej z „ukrywania się” chlamydii w postaci ciałek elementarnych, na które antybiotyki nie działają. W ostatnim czasie pojawiają się coraz liczniejsze doniesienia na temat możliwości nabywania przez chlamydie i mykoplazmy odporności na leki przeciwbakteryjne. Ponieważ praktycznie nie dysponujemy metodą ustalenia wrażliwości na chemioterapeutyki dla konkretnego szczepu, antybiotykoterapia zakażeń chlamydiami i mykoplazmami nadal pozostaje terapią empiryczną (tzn. opartą o teoretyczne informacje dotyczące wrażliwości na antybiotyki). Zjawisko narastania oporności na leki skłania też do stosowania połączeń antybiotyków pochodzących z różnych grup farmakologicznych lub sekwencyjnego ich stosowania, podobnie jak ma to miejsce np. w leczeniu gruźlicy. Chlamydia trachomatis - diagnostyka Diagnostyka zakażeń Chlamydia trachomatis obejmuje metody bezpośrednie i pośrednie. Hodowla chlamydii jest bardzo trudna i rutynowo niedostępna (wykonują ją tylko wyspecjalizowane laboratoria na liniach komórkowych, np. komórkach Mc Coya). Rozwiń tekst Materiałem do badań laboratoryjnych w kierunku zakażeń Chlamydia trachomatis mogą być: wymazy z cewki moczowej, pochwy, szyjki macicy, spojówek, odbytu, gardła, wydzielina gruczołu krokowego i pęcherzyków nasiennych, płyn stawowy, maziówka, mocz oraz płyn owodniowy. Wśród metod bezpośrednich najczęściej stosowane są metody wykrywające antygeny chlamydiowe: immunofluorescencja bezpośrednia, testy immunochromatograficzne, a także metody wykrywające DNA bakterii – technika PCR i jej modyfikacje. Jednak zasadniczym warunkiem powodzenia metod bezpośrednich jest prawidłowe pobranie materiału do badań. Ponieważ chlamydie występują wyłącznie wewnątrzkomórkowo (np. w komórkach nabłonka dróg moczowo-płciowych), wymaz musi być pobrany na tyle intensywnie, by pozyskać do badań złuszczające się komórki nabłonkowe. Zbyt delikatne i powierzchniowe pobranie materiału skutkuje uzyskaniem fałszywie ujemnego wyniku. Z powodu tych ograniczeń ocenia się, że czułość metod bezpośrednich wykrywających antygen sięga maksymalnie 50-60%. Metody biologii molekularnej cechują się nieco większą czułością diagnostyczną. Drugą grupę metod diagnostyki zakażeń Chlamydia trachomatis stanowią metody wykrywające rodzajowo i gatunkowo swoiste przeciwciała w surowicy osoby zakażonej. Stosowane są rutynowo takie techniki serologiczne jak immunofluorescencja pośrednia (IIF, IFA, MIF) oraz test immunoenzymatyczny (ELISA) i techniki immunblotingu (Western Blot, Dot Blot). Odczyn wiązania dopełniacza (OWD) obecnie stosowany jest bardzo rzadko. W testach immunofluorescencyjnych używa się jako antygenów komórek wybranych linii zakażonych in vitro (w warunkach laboratoryjnych) chlamydiami. Za złoty standard uważany jest nadal tzw. test mikroimmunofluorescencji (MIF). Metody ELISA wykorzystują jako antygeny: specyficzny rodzajowo lipopolisacharyd (LPS), lizaty bakterii hodowanych na liniach komórkowych lub rekombinowane antygeny białkowe. W przypadku stosowania LPS jako antygenu, typowe są reakcje krzyżowe z innymi gatunkami rodzaju Chlamydia i Chlamydophila, uzyskanie więc dodatniego wyniku w tym teście nie wskazuje jednoznacznie na konkretny gatunek mikroorganizmu. Testy wykorzystujące antygeny białkowe (natywne bądź rekombinowane) są gatunkowo swoiste, jednak należy pamiętać o tym, że wraz ze wzrostem swoistości analitycznej może dochodzić do utraty czułości diagnostycznej (jeśli użyty antygen pochodzi od innego serotypu niż ten, który wywołał zakażenia, możliwe jest uzyskanie fałszywie ujemnego wyniku badania). Dlatego często kojarzy się różne metody serologiczne (np. IIF i ELISA lub ELISA z LPS i ELISA z antygenami białkowymi). Jako testy potwierdzenia stosowane są metody typu immunoblot wykorzystujące rekombinowane antygeny Chlamydia trachomatis (obecnie dostępne testy zawierają jako antygeny białka MOMP, OMP2, TARP, CPAF i HSP60). Pośrednie metody serologiczne pozwalają na wykonanie oznaczeń dla trzech klas przeciwciał – IgG, IgA i IgM. Wykrycie przeciwciał przeciw Chlamydia trachomatis w klasie IgG dostarcza jedynie informacji o zakażeniu, bez bliższych informacji o jego stanie (przebyte lub aktywne). Dodatkowo przeciwciała klasy IgG pojawiają się dość późno od momentu zakażenia. Nie zaleca się więc wykorzystywania oznaczeń w tej klasie do diagnostyki świeżych, ostrych zakażeń. Z drugiej strony stałe (niezmienne) miana przeciwciał IgG mogą utrzymywać się długo po wyleczeniu zakażenia (miesiące, nawet lata). Natomiast przeciwciała IgM występują głównie w pierwszych tygodniach od pierwotnego zakażenia. Jeśli zakażenie przechodzi w fazę przewlekłą, to w miejsce IgM pojawiają się przeciwciała klasy IgA (ich obecność uważana jest za marker aktywnego, przewlekłego zakażenia). Pomocą w monitorowaniu leczenia może być ilościowe ustalenie stężenia (miana) przeciwciał Chlamydia trachomatis. Zdarzają się jednak przypadki przetrwałej produkcji przeciwciał po wyleczeniu, stąd interpretacja wyników musi opierać się również na obrazie klinicznym i być dokonana przez doświadczonego lekarza, znającego zasady interpretacji poszczególnych testów. Unikalne możliwości diagnostyczne w diagnostyce chlamydiozy stwarza metoda EliSpot, która opiera się na ocenie komórkowej odpowiedzi immunologicznej na antygeny Chlamydia trachomatis. Dynamika odpowiedzi komórkowej jest znacznie szybsza niż humoralnej (związanej z wytwarzaniem przeciwciał), co oznacza, że w pierwszym okresie zakażenia szybciej spodziewać się można dodatniego wyniku testu EliSpot niż pozytywnego wyniku badania serologicznego. Podobnie jest też w okresie po zakończeniu leczenia – szybciej spadają wyniki testu EliSpot, niż zanikają przeciwciała IgM lub IgA. W praktyce jednak, ze względu na różnice międzyosobnicze, wskazane jest łączne wykonywanie badań oceniających odpowiedź komórkową (EliSpot Chlamydia trachomatis) i humoralną (serologiczną – np. Chlamydia trachomatis IgM lub IgA).
DajuiU. iqkusp97yq.pages.dev/56iqkusp97yq.pages.dev/231iqkusp97yq.pages.dev/58iqkusp97yq.pages.dev/366iqkusp97yq.pages.dev/226iqkusp97yq.pages.dev/79iqkusp97yq.pages.dev/208iqkusp97yq.pages.dev/194iqkusp97yq.pages.dev/81
chlamydioza to choroba powodowana przez bakterie
